Rudger z Sokołowa (zm. po 1301), notariusz, podkanclerzy brzeski kujawski. Pochodził być może z rodu Powałów-Ogończyków, bowiem wieś Sokołowo (koło Konina), z której się pisał, należała na przełomie XIV i XV w. do członków tego rodu.
W źródłach spotykamy R-a po raz pierwszy 29 I 1259; wystąpił wówczas jako świadek na dokumencie Klemensa, kanonika włocławskiego, i jego stryja Młodeja. Był wtedy kapelanem dworu bpa włocławskiego Wolimira. U boku tego biskupa rozpoczął on zapewne swoją karierę kancelaryjną; następnie związał się z ks. Władysławem Łokietkiem, 1 V 1275 świadczył na dokumencie tego władcy. W kilkanaście lat później Łokietek powierzył R-owi urząd podkanclerzego w kancelarii brzeskiej kujawskiej. Z urzędem tym jest potwierdzony po raz pierwszy 25 V 1288 w Łęczycy jako świadek na dyplomie Władysława Łokietka. W charakterze podkanclerzego R. wystąpił w r. 1288 jeszcze na dwóch dokumentach książęcych w formule «datum per manus». Po r. 1288 R. znika ze źródeł na okres kilku lat. Dopiero 7 IX 1295 ponownie znajdował się w otoczeniu Łokietka jako podkanclerzy brzeski i na tym urzędzie pozostawał prawdopodobnie do r. 1299, bowiem 1 XII t.r. poświadczony jest jego następca na podkanclerstwie magister Henryk. Na początku 1298 r. R. towarzyszył Władysławowi Łokietkowi w objeździe Pomorza Gdańskiego. Zredagował wówczas dwa dokumenty książęce; w pierwszym z nich Łokietek potwierdził mieszczanom Elbląga przywileje otrzymane od Mszczuja II i Przemysła II, w drugim zaś książę rozstrzygnął spór między klasztorem cystersów w Pelplinie a Piotrkiem, podczaszym gdańskim, o wieś Giemlice.
Z chwilą przejścia kanclerza kujawskiego Jana na prepozyturę płocką (luty 1297) R-owi powierzono obowiązki kanclerskie. Wtedy przechowywał on pieczęć Władysława Łokietka i przywieszał ją do dokumentów książęcych. W lutym 1297 R. zredagował w Kaliszu i Brzeźnicy trzy dokumenty wystawione przez Władysława Łokietka (dwa z nich dotyczyły pozwolenia udzielonego bpowi Janowi Muskacie i kapitule krakowskiej na lokowanie wsi lub miasta na prawie niemieckim w dobrach kapituły zw. Piątkowisko w opolu chropskim). Ponadto dyktatowi R-a można przypisać jeszcze jeden dokument z 14 VI 1298, wydany w Kruszwicy przez Łokietka, w którym nadał on mieszkańcom Radziejowa prawo magdeburskie. Przy R-rze pracował w kancelarii pisarz o nieznanym imieniu, który ingrosował dokumenty zredagowane przez niego. Samodzielna działalność R-a trwała jednak dość krótko, bowiem już od marca 1298 główną rolę przy Łokietku odgrywał kanclerz sieradzko-łęczycki Pełka.
Po klęsce Władysława Łokietka R. nie związał się z kancelarią starostów Wacława II, lecz opuścił Kujawy brzeskie i udał się na dwór Leszka, księcia inowrocławskiego. Związał się z kancelarią tego władcy, bowiem dokument z 10 I 1301 określa R-a jako notariusza i kapelana ks. Leszka; po tej dacie nie spotykamy go już w źródłach.
Maurer R., Urzędnicy kancelaryjni książąt i królów polskich od najdawniejszych czasów aż do r. 1380 „Przew. Nauk. i Liter.” R. 12: 1884 s. 123; – Bielińska M., Kancelaria Władysława Łokietka w latach 1296–1299, „Studia Źródłozn.” T. 6: 1961 s. 37, 38–41, 53, 59; Bieniak, Wielkopolska; Jasiński K., Uwagi nad kancelarią Władysława Łokietka i Kazimierza Wielkiego, „Zap. Hist.” T. 19: 1953 s. 76–7; Maleczyński K., Zarys dyplomatyki polskiej wieków średnich, Wr. 1951 cz. 1; Maleczyński K., Bielińska M., Gąsiorowski A., Dyplomatyka wieków średnich, W. 1971; – Cod. Pol., I nr 56, 89, 11 nr 78, 158; Cod. Regni Pol. et M. Duc. Lit., IV nr 43 s. 36; Kod. katedry krak., I nr 102, 103; Kod. Wpol., II nr 623, 627, 769; Cod. Warm., Bd. I nr 104; Niwiński M., Dokumenty Łokietka dla dóbr łęczyckich opactwa wąchockiego, „Kwart. Hist.” R. 46: 1932 s. 372, 376–7; Pomm. Urk.-buch (Danzig 1881), nr 552, 553.
Krzysztof Ożóg